एझलचा पहिला वाढदिवस

२२ मार्च २०२०. आज आमची धाकटी नात एझलचा पहिला वाढदिवस. 

जवळजवळ एक महिन्यांपासून तिच्या आई बाबांची तयारी चालू झाली होती. हल्लीच्या पद्धतीप्रमाणे वाढदिवसाची थीम काय ठेवायची, त्यासाठी डेकोरेशन कसे करावे लागेल, थीमला शोभेल अशा केकचं डिझाईन, त्या दिवशीचा ड्रेस आणि अनेक गोष्टींचं प्लॅनिंग झालं. पाहुण्यांची यादी तयार झाली. ई-इन्व्हिटेशन तयार झाले आणि सगळ्यांना व्हॉट्सअपवर निमंत्रण गेले. सगळ्यांचे आर.एस.व्ही.पी. आले. पाहुण्यांच्या संख्येप्रमाणे केकची ऑर्डर दिली. एका शनीवारी इथल्या ख्यातनाम इटालियन केटररकडे जेवायची ऑर्डर दिली. डेकोरेशन साठी लागणारे सामान वेगवेगळ्या दुकानातून आणून ठेवले. काही वस्तू ऑनलाईन मागवल्या, त्या पण वेळेत आल्या. रिटर्न गिफ्ट पण आणून ठेवल्या. प्लॅनिंग प्रमाणे सगळी तयारी पूर्ण झाली.

आणि माशी शिंकली. आयत्या वेळेस ह्या कोरोनाने सगळ्या उत्साहावर पाणी पाडले. सोशल डीस्टनसिंग, सेल्फ क्वारंटाईन ह्या सगळ्यांवर सरकारी फतवे निघाले. सोशल मीडियातून नवीन नवीन बातम्या यायला लागल्या. एक प्रकारचे भीतीचे वातावरण निर्माण झाले. लोकं घराबाहेर पडणे बंद झाले. एकमेकांच्या घरी येणेजाणे कमी झाले. न जाणो त्यांच्यामुळे आपल्याला, किंवा आपल्यामुळे त्यांना त्रास नको अशा प्रकारची धारणा निर्माण झाली. सर्व प्रकारचे कार्यक्रम, लग्न, मुंजी, वाढदिवस रद्द झाले, पुढे ढकलले गेले.

मंगळवारी रात्री प्रसन्न दीपालीने बराच विचार केला. आपण एवढ्या लोकांना बोलावले आहे, पण ह्या परिस्थितीत ते कितपत योग्य आहे, सगळे येतील पण कदाचित प्रत्येकाच्या मनात धाकधूक असू शकेल, अशा वातावरणात उत्साहाच्या ऐवजी फक्त कोरोनाचीच चर्चा होऊ शकेल. डोकं भणभणायला लागले, आणि शेवटी वाढदिवसाची पार्टी रद्द करण्याचा निर्णय घेतला. हा निर्णय घेताना खूप वाईट वाटले, पण परिस्थितीनुसार तो अगदी योग्य होता. त्यानुसार सगळ्या निमंत्रितांना कळवून टाकले. सगळ्यांनी निर्णय योग्यच होता हे सांगून दिलासा दिला. आता वाढदिवसाला एझल सोडून आम्ही चौघेच राहिलो. नशीब आम्ही दोघे आजी आजोबा इथे होतो, नाहीतर फक्त आई अन् बाबा. वाईट वाटले पण ईलाजच नव्हता.

आपण चौघे तर चौघे, चौघांतच ठरल्याप्रमाणे सगळे करायचे ठरवले. आदल्या दिवशी संध्याकाळी सगळ्यांनी मिळून व्यवस्थित डेकोरेशनची तयारी केली. सकाळी लवकर उठून आजीबाई स्वयंपाकाची तयारी करण्यात गुंतल्या. एझलचा ब्रेकफास्ट झाल्यावर आईबाबांनी तिला आंघोळ घालून झोपायला नेले. १० वाजता केक मिळणार होता. मी आणि प्रसन्न केक आणायला गेलो. मस्त भुरुभुरू स्नो फॉल चालू होता. वातावरण फारच छान होते, पण रस्ते एकदम रिकामे. इथले लोक सद्ध्या खूपच सावध झालेत. प्रसन्नने केक घेण्यासाठी बेकरच्या घराची घंटा वाजवली. त्या बाईने घरातून केक आणला, बाहेर एका स्टूलवर ठेवला, आणि प्रसन्नला घ्यायला सांगितले. इथली मंडळी किती सिरीयसली सोशल डीस्टनसिंग पाळतात ह्याचे हे एक उदाहरण. 

एझलची जन्मवेळ दुपारी १२.४५ ची. सव्वा बाराला आजीने आपल्या परंपरेप्रमाणे औक्षण केले. नंतर एझलचे पुण्याचे आजी आजोबा (दीपालीचे आई बाबा), डोंबिवली वरून पुष्कर काका, अमृता काकी, रूही आणि अमृताची आई, न्यूयॉर्क वरून एझलची पल्लवी मावशी, अशा सर्वांना फेसबुक मेसेंजरवर ग्रुप चॅटवर बोलावले. आणि बरोबर तिच्या जन्मवेळेवर केक कापायचा कार्यक्रम जोरदार टाळ्यांच्या आवाजात साजरा केला. सुरुवातीला वाढदिवसाला आपण चौघेच कसे ही भावना कुठल्या कुठे पळाली, आणि त्या कोरोनाच्या नाकावर टिच्चून घरच्या सर्व मंडळींबरोबर आम्ही एझलचा वाढदिवस साजरा केला.

बर्थडे गर्ल

आजी कडून औक्षण

फेसबुक मेसेंजरवर ग्रुप चॅट

आई बाबा आणि एझल

हॅपी बर्थडे एझल

आमच्या नातीचा शाळेचा पहिला दिवस

मंगळवार, १७ मार्च २०२०. आज आमची नात एझलचा शाळेचा (डे-केअरचा) पहिला दिवस. आम्ही पुण्याला परतण्याआधी एझलला सवय व्हावी म्हणून सुरुवातीला आठवड्यातून दोनच दिवस डे-केअरध्ये ठेवायचे ठरले. प्रसन्न आणि दीपाली गेले दोन तीन दिवस तिच्याच कपड्यांची, स्वेटर, शूज, डायपर वगैरे आणायच्या गडबडीत होते. सध्या कॅनडामध्ये कोरोनाच्या साथीमुळे सगळ्यांना घरून काम करण्याचे आदेश आले आहेत. सकाळी एझलला सोडून परत घरी यायचे, आणि ऑफिसच्या कामाला लागायचे म्हणून रात्रीच लिस्ट प्रमाणे सर्व बॅग भरून तयार ठेवली.

आज सकाळी सकाळी बिचारीला लवकर उठवले. तिचे आवरून, दूध पाजून, तिची बॅग तपासून तिचे आई बाबा तयार झाले. आजीने दृष्ट लागू नये म्हणून तिटाचा एक ठिपका नातीच्या गालाच्या मागे लावला. अजून तिला बोलता पण येत नाही, त्यामुळे तिला आपण काय बोलतो हे कळते की नाही हे समजायला काहीच मार्ग नाही. पण तरीही शाळेत रडू नको, नीट खेळ वगैरे चार उपदेशाच्या गोष्टी विनाकारण सांगून झाल्या.  पहिला दिवस म्हणून आम्ही कौतुकाने तिला टाटा बाय बाय केले, ती पण भूर्र जायला मिळते असे वाटून आनंदाने तयार झाली,  आणि आई बाबांबरोबर शाळेसाठी निघाली.

शाळेत पोचल्यावर तिथले वातावरण एकदम वेगळे होते. नेहमी मुलांचा कलकलाट चालू असतो, तर आज सगळ्या खोल्या आतून बंद होत्या. येणाऱ्या प्रत्येक मुलाचा ताप तपासून, सर्दी पडसे वगैरे काही नाही ना हे बघून आत घेतले जात होते. एझलचा पहिला दिवस होता म्हणून तिला घेऊन तिचे आई बाबा शाळाप्रमुखांकडे गेले. दार ठकठक केल्यावर आधी आतून विचारणा झाली की तुम्हाला कोणाला सर्दी पडसे नाही ना, किंवा कोरोनाची काही लक्षणे नाहीत ना. (लक्षणे असून देखील आपल्या मुलाला कोणी सोडायला येईल असे ह्यांना वाटलेच कसे हा प्रश्न वेगळा). नाही म्हटल्यावर दार उघडले आणि ह्यांना आत घेतले.

हाय हॅलो झाल्यावर प्रमुखांनी सांगितले की आजच खाजगी शाळा सुद्धा बंद ठेवण्याचा राज्याच्या पंतप्रधानांचा आदेश येणार आहे. तुम्ही आपल्या मुलीला इथे ठेवलेत तरी थोड्याच वेळात तिला घरी घेऊन जायला तुम्हाला परत यावे लागेल. त्यापेक्षा तुम्ही तिला आत्ताच घेऊन गेलात तर जास्त सोयीस्कर ठरेल. नशीब एझलला अजून काही कळत नाही, त्यामुळे ती हिरमुसली किंवा आनंदली वगैरे प्रकार झाला नाही, पण आई बाबांना मात्र थोडे वाईट वाटले. अर्थात शाळेत नेताना एक प्रकारची धाकधूक होतीच की तिथे काही इन्फेक्शन वगैरे होणार नाही ना, त्यातून सुटका झाली. आणि जगातील कुठल्याही मुलाचा झाला नसेल असा आमच्या एझलचा शाळेचा पहिला दिवस पार पडला. आता हे कोरोना प्रकरण आवाक्यात येईपर्यंत बिचारीची शाळा घरीच.

गो अवे कोरोना गो अवे...