जवळजवळ एक महिन्यांपासून तिच्या आई बाबांची तयारी चालू झाली होती. हल्लीच्या पद्धतीप्रमाणे वाढदिवसाची थीम काय ठेवायची, त्यासाठी डेकोरेशन कसे करावे लागेल, थीमला शोभेल अशा केकचं डिझाईन, त्या दिवशीचा ड्रेस आणि अनेक गोष्टींचं प्लॅनिंग झालं. पाहुण्यांची यादी तयार झाली. ई-इन्व्हिटेशन तयार झाले आणि सगळ्यांना व्हॉट्सअपवर निमंत्रण गेले. सगळ्यांचे आर.एस.व्ही.पी. आले. पाहुण्यांच्या संख्येप्रमाणे केकची ऑर्डर दिली. एका शनीवारी इथल्या ख्यातनाम इटालियन केटररकडे जेवायची ऑर्डर दिली. डेकोरेशन साठी लागणारे सामान वेगवेगळ्या दुकानातून आणून ठेवले. काही वस्तू ऑनलाईन मागवल्या, त्या पण वेळेत आल्या. रिटर्न गिफ्ट पण आणून ठेवल्या. प्लॅनिंग प्रमाणे सगळी तयारी पूर्ण झाली.
आणि माशी शिंकली. आयत्या वेळेस ह्या कोरोनाने सगळ्या उत्साहावर पाणी पाडले. सोशल डीस्टनसिंग, सेल्फ क्वारंटाईन ह्या सगळ्यांवर सरकारी फतवे निघाले. सोशल मीडियातून नवीन नवीन बातम्या यायला लागल्या. एक प्रकारचे भीतीचे वातावरण निर्माण झाले. लोकं घराबाहेर पडणे बंद झाले. एकमेकांच्या घरी येणेजाणे कमी झाले. न जाणो त्यांच्यामुळे आपल्याला, किंवा आपल्यामुळे त्यांना त्रास नको अशा प्रकारची धारणा निर्माण झाली. सर्व प्रकारचे कार्यक्रम, लग्न, मुंजी, वाढदिवस रद्द झाले, पुढे ढकलले गेले.
मंगळवारी रात्री प्रसन्न दीपालीने बराच विचार केला. आपण एवढ्या लोकांना बोलावले आहे, पण ह्या परिस्थितीत ते कितपत योग्य आहे, सगळे येतील पण कदाचित प्रत्येकाच्या मनात धाकधूक असू शकेल, अशा वातावरणात उत्साहाच्या ऐवजी फक्त कोरोनाचीच चर्चा होऊ शकेल. डोकं भणभणायला लागले, आणि शेवटी वाढदिवसाची पार्टी रद्द करण्याचा निर्णय घेतला. हा निर्णय घेताना खूप वाईट वाटले, पण परिस्थितीनुसार तो अगदी योग्य होता. त्यानुसार सगळ्या निमंत्रितांना कळवून टाकले. सगळ्यांनी निर्णय योग्यच होता हे सांगून दिलासा दिला. आता वाढदिवसाला एझल सोडून आम्ही चौघेच राहिलो. नशीब आम्ही दोघे आजी आजोबा इथे होतो, नाहीतर फक्त आई अन् बाबा. वाईट वाटले पण ईलाजच नव्हता.
आपण चौघे तर चौघे, चौघांतच ठरल्याप्रमाणे सगळे करायचे ठरवले. आदल्या दिवशी संध्याकाळी सगळ्यांनी मिळून व्यवस्थित डेकोरेशनची तयारी केली. सकाळी लवकर उठून आजीबाई स्वयंपाकाची तयारी करण्यात गुंतल्या. एझलचा ब्रेकफास्ट झाल्यावर आईबाबांनी तिला आंघोळ घालून झोपायला नेले. १० वाजता केक मिळणार होता. मी आणि प्रसन्न केक आणायला गेलो. मस्त भुरुभुरू स्नो फॉल चालू होता. वातावरण फारच छान होते, पण रस्ते एकदम रिकामे. इथले लोक सद्ध्या खूपच सावध झालेत. प्रसन्नने केक घेण्यासाठी बेकरच्या घराची घंटा वाजवली. त्या बाईने घरातून केक आणला, बाहेर एका स्टूलवर ठेवला, आणि प्रसन्नला घ्यायला सांगितले. इथली मंडळी किती सिरीयसली सोशल डीस्टनसिंग पाळतात ह्याचे हे एक उदाहरण.
एझलची जन्मवेळ दुपारी १२.४५ ची. सव्वा बाराला आजीने आपल्या परंपरेप्रमाणे औक्षण केले. नंतर एझलचे पुण्याचे आजी आजोबा (दीपालीचे आई बाबा), डोंबिवली वरून पुष्कर काका, अमृता काकी, रूही आणि अमृताची आई, न्यूयॉर्क वरून एझलची पल्लवी मावशी, अशा सर्वांना फेसबुक मेसेंजरवर ग्रुप चॅटवर बोलावले. आणि बरोबर तिच्या जन्मवेळेवर केक कापायचा कार्यक्रम जोरदार टाळ्यांच्या आवाजात साजरा केला. सुरुवातीला वाढदिवसाला आपण चौघेच कसे ही भावना कुठल्या कुठे पळाली, आणि त्या कोरोनाच्या नाकावर टिच्चून घरच्या सर्व मंडळींबरोबर आम्ही एझलचा वाढदिवस साजरा केला.
No comments:
Post a Comment